in november 2008 hebben mijn toenmalige maat en ik een wedstrijd gefloten.
die wedstrijd was geen goede wedstrijd van ons en ik wil best toegeven dat ik een ronduit slechte pot heb gefloten.
tijdens en na die wedstrijd zijn wij zowel door speler, coach en publiek werkelijk de grond ingetrapt. we zijn uitgescholden voor alles wat mooi en lelijk is.
tijdens die wedstrijd, waarbij ik de thuisspelende ploeg persoonlijk kende, niet omdat ik er speler ben geweest maar mijn vriendin speelt er, is er bij mij wat geknakt.
dat je op zo een manier omgaat met scheidsrechters omgaat vind ik ronduit respectloos.
je mag best zeggen dat wij slecht hebben gefloten, maar zo extreem hoef je niet te reageren.
de coach van het betreffende team hoorden wij schelden op ons terwijl wij in de kleedkamer waren. daarna kwamen we naar buiten en confronteerden we hem er mee.
zijn antwoord was dat hij het toch niet in ons gezicht had gezegd maar op de gang!!!!!! alsof dat minder erg is!!!
die wedstrijd heeft gezorgd dat ik de beslissing heb genomen om te stoppen met koppelfluiten.
januari 2009 was mijn laatste koppelwedstrijd en ik ben nog nooit zo opgelucht geweest.
ik kon me niet meer motiveren, was shagerijnig voor de wedstrijd en had geen plezier meer.
is dat zwak? nee, dat is kiezen voor jezelf en je gezin want het overheersde mijn plezier en dat had weer invloed op mijn gezin.
het heeft wel tot afgelopen september geduurd voordat ik dacht, laat ik weer gaan fluiten.
nu fluit ik voor de vereniging waar ik ook handbal en ik heb weer plezier.
ook de leden die me kennen, die vinden dat ik neutraal fluit en als ik een keer een slechte dag heb, dan zeggen ze joh we hebben allemaal weleens een slechte dag.
dat is zoveel fijner dan de grond ingetrapt worden.